Over de helft van het coschap

Meer dan de helft van het coschap zit er alweer op. Iedereen die zei dat je hier vooral de eerste week door moet komen, en dat het daarna vanzelf gaat, heeft inderdaad gelijk gekregen; ik ben elke keer weer verbaasd als het weer vrijdag is, het gaat ineens snel! Komt ook door de afgelopen twee weken, want op de vrijdag van m’n eerste week kwam ik er toevallig achter dat de zaalarts de daaropvolgende twee weken op vakantie zou zijn. Probleempje, want wie moet dan de afdeling runnen? “Nou, gewoon, jullie.” was het antwoord. Euuhh, oke… Dat m’n semi-artsstage pas over een jaar op de planning staat deed er niet toe, m’n mede-co en ik zouden twee weken lang beide afdelingen (de zuigelingen- en de kinderafdeling) moeten runnen. En aangezien een van de kinderartsen vanaf die week ook op vakantie zou zijn, waren er – behalve wij twee – alleen nog twee kinderartsen over op de poli. Die konden we wel altijd bellen als er iets was, maar toch hadden we ineens wel een grotere verantwoordelijkheid gekregen. Oh ja, en het zou ook wel handig zijn als we om 7:30 uur zouden beginnen ipv 8:00 uur.

Dus die maandag stonden wij om 7:30 uur klaar op de afdeling, toch wel benieuwd naar hoe de dag zou gaan verlopen. Ik was wel opgelucht toen bleek dat een van de kinderartsen ’s ochtends om 7:30 uur in vogelvlucht visite liep bij beide afdelingen: notitieblaadje uit je broekzak, pen in de aanslag en snel noteren wat er allemaal besloten werd voor de dag. Na 45 minuten hadden we alle neonaten en kinderen in sneltreinvaart behandeld, waren onze vragen op dat moment beantwoord en ging zij naar de poli. Maar toen brak de hel wel een beetje los voor ons, want terwijl wij ons weer terug naar de zuigelingen wilden begeven om daar aan onze eigen (veel uitgebreidere) visite te beginnen, werden we op de kinderafdeling al aan alle kanten bestookt met vragen van zusters, ouders, andere familieleden, patiëntjes zelf, mensen van de administratie, andere artsen die in consult waren, en dan ook nog alle telefoontjes die ‘voor de dokter’ waren, aaaaaah! En daarbij moesten we zelf alle (consult)formulieren en recepten schrijven (eerst uitvinden uit welk mapje in welke la je zo’n formulier kunt vinden, vervolgens uitvogelen hoe je het netjes invult en daarna uitzoeken wat je ermee moet doen als je hem hebt ingevuld). En ondertussen moest ik ook nog steeds m’n eigen visite lopen…

De recepten waren nog erger: ik had er drie geschreven, naar beneden gelopen voor een handtekening van de kinderarts, weer naar boven gelopen (de liften waren die dag ook nog stuk, en ook al zijn het maar twee verdiepingen, traplopen in die hitte is zwaar), op m’n kop gekregen van de hoofdzuster dat het niet de goede receptformulieren waren, op zoek gegaan naar de juiste receptpapieren, weer naar beneden gelopen, weer naar boven, bleek dat elke verzekering z’n eigen receptpapier heeft, %@$^$@#$%, dus: uitgezocht welke verzekering bij welk kind hoorde, weer naar beneden, weer naar boven, bleek dat ik bij een van de recepten de handtekening van de arts vergeten was, etc. etc… En dit de hele dag door! Toen naar de kraamafdeling, waar ongeveer alle zwangere vrouwen die nacht bevallen waren en er heel veel pasgeborenen moesten worden nagekeken.

Aan het einde van die maandag was het resultaat: uitgeput, oververhit en uitgedroogd. MAAR wel heel veel geleerd in logistiek opzicht, time management, hoe-stel-ik-ouders-in-zo’n-kort-mogelijke-tijd-gerust-vaardigheden, welke zuster weet wel en welke weet niet antwoorden op m’n vragen, hoe ga ik zo ver mogelijk bij de telefoon vandaan staan schrijven zodat ze niet verwachten dat ik elk telefoontje opneem en welke kindjes kan ik even snel achter elkaar zien en bij welke verwacht ik meer tijd nodig te hebben. Toch bleken we die avond beide vroeg naar bed te zijn gegaan

En eigenlijk is het na die eerste maandag alleen maar beter gegaan en leuker geworden; ik vond het uiteindelijk echt twee hele leuke weken. Je bent de hele dag bezig met ‘jouw’ patiënten, de zusters en de ouders, weegt zelf af of iets belangrijk genoeg is om de kinderarts te bellen of dat je het zelf kunt oplossen. Bovendien liep het aantal patiëntjes op een gegeven moment terug tot minder dan 5 per persoon, waardoor we op het laatst zelfs de tijd hadden om rustig te eten en te kletsen. Een deel van de oorzaak was dat die eerste week een kinderchirurg uit Nederland was overgevlogen om kindjes met Hirschsprung te opereren bij een kinderchirurgische missie, dus mede daarom lag de afdeling die week ineens bomvol. Niet dat we ons daarna liepen te vervelen, want de stapel ontslagbrieven die we inmiddels nog moesten schrijven was behoorlijk opgelopen, dus die hebben we in een paar middagen allemaal in rap tempo zitten verwerken. En dan vliegen de weken ineens voorbij…

Nog wat plaatjes van een bijna lege kinderafdeling (hier is net de zomervakantie begonnen); in de couveuses en wiegjes liggen nog wel baby’s, dus daarvan geen foto’s.

  1. Best wel ‘spannend’ en een goede leerschool! Nog twee weken en dan nog twee ‘rustige’;-) .
    Geniet ervan en take care….

    xxxHenk

  2. Hoi lieve Mireille,

    Echt geweldig wat je daar allemaal beleefd, en hoe je het ons beschrijft..Super! En dan die gave foto’s erbij; maakt het helemaal compleet!

    Liefs uit Elspeet,
    Christien Mouw

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *