Eerste week coschap

M’n eerste week coschap zit er op, en ik kan wel zeggen dat het anders is dan in Nederland! Ik kan hier echt alweer een heel boekwerk over schrijven, maar ik zal me proberen in te houden Allereerst is het in vergelijking met Nederland natuurlijk ontzettend ouderwets. Van de buitenkant is het St. Vincentius overigens best een mooi ziekenhuis, en ook binnenin ziet het er wel gemoedelijk uit met een binnentuin en vrolijk geschilderde muren op de kinderafdeling. Maar als je even verder kijkt is alles erg ouderwets: slecht sluitende deuren, ramen die niet meer dicht of juist niet meer open kunnen, alles kan een likje verf gebruiken, hele ouderwetse bedden en er is welgeteld 1 computer op de hele verdieping (in de artsenkamer). Voor de rest gaat alles op papier. Je bent zo enkele uren per dag kwijt om voor al je patientjes tig keer hetzelfde riedeltje qua lichamelijk onderzoek op te schrijven of hele lijsten labuitslagen over te pennen… het is nog steeds niet m’n favoriete bezigheid, maar het went. En aangezien ik direct in het diepe werd gegooid door op de eerste ochtend een pasgeborene te moeten onderzoeken zonder al teveel uitleg of begeleiding, en na 1,5 dag al vijf eigen patientjes onder m’n hoede had, waaronder drie neonaten, en ook elke dag op de kraamafdeling de pasgeborenen moet onderzoeken, heb ik meteen al genoeg werk om me elke dag bezig te houden.

De hitte is in het ziekenhuis gelukkig niet zo intens als buiten; wat eigenlijk betekent dat het zweet vaak nog steeds wel op m’n voorhoofd staat maar in elk geval niet langs m’n lichaam druipt. In het hele ziekenhuis hangen gelukkig van die kleine ouderwetse ventilatoren, want de dresscode is namelijk wel lange broek, T-shirt en dichte schoenen; niet echt kleding die ik in de tropen aan zou trekken. Een witte jas is overigens niet nodig, je slaat je stethoscoop om je nek en klaar! Waarop ik ontdekte dat het fijner was geweest als m’n lange broek wat grotere broekzakken zou hebben gehad, er past nu net een pen, opgevouwen notitieblaadje en telefoon (met rekenmachine) in. Waar de artsen in Nederland altijd enorm gehaast door de gangen lopen (lees: rennen), word je hier meteen afgestraft als je dat doet, omdat je dan weer een uur nodig hebt om af te koelen. Zoals mijn huisbaas zei: Surinamers lopen niet zo langzaam omdat ze lui zijn, maar omdat het zo heet is Gelukkig kan ik bij oververhitting in de artsenkamer zitten, een van de weinige plekken met echte airco.

Overigens hebben de meeste zusters hier echt van die ‘zusterpakjes’ aan, met een schort en rok en lange witte kousen. Ook spreek je iedereen aan met ‘zuster/dokter’ + achternaam en tegen iedereen moet je ‘u’ zeggen. Daartegenover staat dat ik hier ook steeds met ‘dokter’ en ‘u’ wordt aangesproken Ook wordt het zeer gewaardeerd ’s ochtends iedereen heel hartelijk te groeten en als je iets van iemand gedaan wilt krijgen, doet een complimentje over ‘wat zit uw haar goed vandaag!’ het ook altijd goed. De artsen praten vaak onverstaanbaar zacht, daar moest ik echt erg aan wennen. En als je de arts kwijt bent, is het altijd weer een uitdaging om haar terug te vinden, want piepers hebben ze hier natuurlijk niet.

Dat kennis hier erg op prijs wordt gesteld is een understatement, het liefst ben je een wandelende encyclopedie en anders ‘moet je het wel echt even opzoeken, hoor!’. Oh ja, en de grote visite duurt ongeveer een hele dag waarbij de zusters koffie/thee en vers fruit komen brengen En voor een MRI moet een patiënt naar een radiologiekliniek (ofzoiets), een paar kilometer verderop. Ik mocht mee, dus ging op m’n eerste middag in een ambulance met gillende sirenes – niet dat het een spoedgeval was, maar ze waren (uiteraard!) bijna een uur te laat – door Paramaribo Interessant detail was dat ze wel de beademingsset mee hadden genomen in geval van nood bij de sedatie, maar de zuurstof vergeten waren…

PS. Op de foto’s staan (uiteraard) geen patiënten of personeel; normaal lopen die er wel rond