De zomer is voorbij De camping en chalet zijn zo goed als leeg. Augustus bracht net als juli veel regen maar het was afgewisseld met droge en zonnige dagen. Dus eindelijk heb ik weer wat klimcursussen kunnen geven, hike en climb combinaties, hutovernachtingen etc. en dan is het echt een fantastisch zomerbaantje als kliminstructeur in de Zwitserse Alpen

Omdat het nu af en toe mooi weer is, kon ik eindelijk weer wat gave dingen doen op m’n vrije dagen. Zo ben ik voor het eerst gaan multipitch rotsklimmen. Je klimt dan meerdere routes achter elkaar en feitelijk klim je dus een hele berg omhoog. We zijn naar Boltigen gereden, en daar was het prachtig mooi weer. Het was een hele gave ervaring en het is zo jammer dat er in Nederland geen bergen zijn waar je dit soort dingen kunt doen!

Ook had ik de schrik van de vorige via ferrata overwonnen en gewapend met heel wat meer rotsklimervaring heb ik me met drie anderen gewaagd aan een andere via ferrata, de Daubenhorn via ferrata. Heel vroeg opstaan, de allereerste kabelbaan omhoog, 2 uur op hoog tempo hiken, zo snel mogelijk de via ferrata doen (deze was een stuk langer dan de vorige, maar we deden het in 4 uur en 40 minuten!), dan 4,5 uur op hoog tempo teruglopen. Compleet bekaf, maar het was een prachtige dag.

M’n eerste ‘echte’ bergbeklimming is ook een feit, ’s ochtends in alle vroegte urenlang met complete klimuitrusting (zwaar!) een berg omhoog hiken, dan via een alpineweg over losse stenen en sneeuwvlaktes verder omhoog om vervolgens op ongeveer 3100 meter twee klimroutes te doen, en daarna weer 10 minuten naar de top klauteren. En dit alles in dichte mist, regen, hagel, sneeuwbuien en ijzige kou… Tja, je moet er wat voor over hebben Het uitzicht op de top van Wildi Frau (3259m) was dan ook 0,0 maar de ervaring was uniek en heel gaaf.

Verder heb ik nog meer hikes gelopen, o.a. naar een van de hoogste toppen rondom KISC genaamd Hockenhorn (3293m). Hiervoor moet je een flink zonnige dag hebben, dus zodra de weersvoorspelling goed was voor een vrije dag ben ik ’s avonds met twee anderen naar een van onze berghutten (1847m) gegaan, hiken in het donker in een bos steil een berg omhoog, was interessant. De volgende ochtend om 6:00 uur opstaan en om 7:00 uur beginnen met lopen. De tocht naar de top duurde langer dan ik had verwacht en we moesten aardig steile sneeuwvlaktes oversteken, maar het uitzicht was fenomenaal! Je kunt zo ver kijken, overal besneeuwde bergtoppen, supermooi!

En niet te vergeten de sneeuw- en ijsworkshop voor staff!! We bieden deze workshop aan voor gasten, maar in de laatste week is er eentje speciaal voor staff en daar had ik al de hele zomer naar uitgekeken. Het was supergaaf en supermooi weer! Met stijgijzers over een gletsjer lopen, een ijswand klimmen met stijgijzers en ijsbijlen, in een gletsjerspleet ‘vallen’ en leren hoe je iemand eruit kunt redden, een zip line over een gletsjerspleet, echt heel tof!

Als afsluiting van de departementen had elk departement (Chalet services, campsite en programme) een eigen evaluatie- en feestdag. Zondag 31 augustus was die van Programme: een luxe ontbijt, evaluaties en discussies en ’s avonds de klassieker: de race naar de Ueschinenhut! In een grappig kostuum zo snel mogelijk naar de berghut rennen. Met gasten doe je er vaak 2-3 uur over, maar het record van de race staat op 40 minuten. Dit jaar was de snelste er in 45 minuten, ik had zelf 65 minuten, pfffff, het was ‘maar’ 5 km, maar wel 600 meter verticaal omhoog en over smalle bergpaden vol stenen, modder en dichte mist. Het was een fantastische avond, we zijn in de hut blijven slapen maar moesten wel om 6:00 uur opstaan en naar beneden rennen om op tijd te zijn voor de volgende werkdag (8:00 uur stipt!).

4 september was de staff day out als afsluiting van het seizoen! Ontbijtbuffet op een boot op het Thunermeer, chocoladepresentatie in Interlaken, zwemmen in een meer, watervallen bezoeken en een luxe diner in een luxe hotel.

En uiteraard in de regenachtige dagen werken op de camping of in de chalet, inmiddels heb ik een flinke all round ervaring opgebouwd in alle aspecten van KISC. Ik blijf nog een week langer als ‘Helper’, en heb inmiddels m’n roze staff t-shirt voor een groene verruild. Daarna een paar dagen vakantie hier en dan terug naar Nederland!

Na alle posts over de astronomische hoeveelheid regen die hier deze zomer naar beneden is gekomen, nu een post met allemaal leuke dingen Want het is nog steeds geweldig om hier als Pinkie in Kandersteg te werken! De tijd vliegt!

1 augustus is achter de rug, wat een fantastische dag was dat! Zowel Swiss National Day als wereldscoutingdag dus hier in KISC is dat echt een groot feest. We hadden meer dan 2000 gasten die dag!! Voor deze gelegenheid droegen we als staff speciale zwarte T-shirts met de fleur de lis erop en de hele dag was stampvol activiteiten en spelletjes op de campsite, een ontbijt voor honderden gasten, aerobics, een megabarbecue etc. ’s Avonds de ceremonie waarbij een staff of gast uit elk land dat op dat moment aanwezig was een fakkel aan mocht steken (voor Nederland was de eer aan een van de gasten), en dan heel gaaf: de parade naar het dorp! De hele weg was afgesloten voor verkeer, voorop liep de directeur en de drie van het managementteam, vervolgens de vier gigantische vlaggen met zes staffleden per vlag (messengers of peace, KISC logo, scoutinglogo en zwitserse vlag). Daarachter de rest van de staff en daarachter 1800 scouts! Iedereen liep in uniform en met hun eigen vlaggen, om dan zoveel mogelijk lawaai te maken. Het hele dorp liep uit om te kijken en foto’s te maken. Ik liep bijna vooraan met de KISC-vlag en het was fantastisch om achterom te kijken en alle fakkels, vlaggen en de eindeloze stoet scouts te zien. Vervolgens was er een ceremonie van het dorp en afsluitend een groot vuurwerk.

Het wekelijkse internationale kampvuur had afgelopen week dan ook 1000 scouts! Supervol, uit veel verschillende landen en allen vol enthousiasme. Ik had de eer om met de eerste fakkel het vuur aan te steken en een rol in onze afsluitende staffact te spelen, het was het leukste kampvuur tot nu toe.

Afgelopen week had ik een hike door een nabijliggende vallei, het was m’n tweede hike waarbij ik alleen met een groep kinderen (en hun leiders) op pad was en het was een supergeslaagde dag. Voor klimactiviteiten ben je altijd met twee gidsen, maar voor hikes ben je altijd alleen. De groep had het ook naar hun zin, en ze wilden goed voor ‘hun’ Pinkie zorgen dus ik kreeg ijs van ze, ze maakten foto’s van me met mijn eigen toestel zodat ik ze kon herinneren, en ik kreeg een groepsdasring van een van de leiders

Ook hele gave dingen hier zijn:
– alle hikes en klimcursussen die WEL doorgingen
– tijdens de BBQ’s keihard uit je bol gaan met alle andere staffleden, vooral als het regent
– iets debiels doen met de staff tijdens activiteiten, en dan zien hoe alle scouts je vol enthousiasme nadoen (want ze vinden alles wat wij doen heel cool :P)
– als er 1300 borden/bestek/mokken moeten worden afgewassen binnen een uur met z’n allen in alle mogelijke apparaten in de keuken afwassen (de megawok is bijv. een perfecte afwasteil), met de muziek keihard aan
– tijdens het schoonmaken van de vloeren je beste dansmoves aan de gasten laten zien
– als je tijdens een klimcursus de enige scout met hoogtevrees na veel bemoedigende woorden uiteindelijk toch de top kunt laten bereiken
– vermoeide scouts die na een hele dag klagen tijdens een hike je bij terugkomst bedanken voor de fantastische dag en dat oprecht menen
– de ontelbare hoeveelheid high fives die je van alle scouts krijgt als je over het terrein loopt
– de hikes en klimroutes die ik tot nu heb gedaan op m’n vrije dagen
– natuurlijk de fantastische locatie middenin de Alpen, de bergen die ik vanuit m’n raam zie elke ochtend
– …en nog veeeeeeeeeeeel meer!

Na de regen waar ik de afgelopen keer over schreef kwam… nog meer regen! Op m’n vrije dagen ben ik opnieuw gaan klimmen, in Interlaken en Spiez, waar het wel iets beter was maar ook niet ideaal. Dinsdag 15 juli gebeurde er iets wonderbaarlijks: ik stond op de camping op het zip wire platform hoog in de boom, om de kinderen een voor een veilig van de zip wire te laten gaan toen ik plotseling zonlicht waarnam. Zon!!!! Iedereen was uitbundig vrolijk die dag Eindelijk, na zoveel dagen continue grijs en regen, met allemaal geannuleerde activiteiten was er eindelijk weer zon.

De dagen erna was er nog steeds zon Dus ik had o.a. m’n eerste hike and climb combinatie, met een groep meisjes die er heel lang over deden om de hut te bereiken, maar in elk geval is geen enkele koe, schaap of geit ongefotografeerd gebleven De dag erna ook eindelijk een klimcursus kunnen geven, met een leuke groep en op de berg in het zonnetje, heerlijk!

Zondag 20 juli had ik wederom een ‘dienst’, die wat anders begon dan ik me had voorgesteld. Normaal moet je om 7:30 ’s ochtends (snel voor het ontbijt) de staffruimtes opruimen en stofzuigen. Dit keer daarentegen werden we naar beneden geroepen omdat een aantal kinderen over hun nek waren gegaan (het virus heerste hier toen nog steeds), dus ’s ochtends in alle vroegte met een lege maag was dat niet iets waar ik om stond te springen. Terwijl we naar beneden renden viel de stroom uit ook nog eens uit, dus in het pikkedonker met zaklampen moesten we in de wc’s en gangen de boel opruimen. Blugh. De hele dag was druk, veel groepen die arriveerden, iemand die ’s avonds laat nog niet aangekomen was in een van de hutten en een ronde om het terrein in de stromende regen en onweer (ja, dat was alweer het einde van de zonnige dagen).

Zondag de 20e, maandag de 21e en dinsdag de 22e regende het wederom gigantisch. Dit keer zo erg, dat dinsdagochtend alle overstromingsmaatregelen in zowel KISC als in het dorp van kracht werden omdat de Kander op overstromen stond. De hele ochtend zijn we met een deel van de Programme staff bezig geweest de waterafvoerleidingen te blokkeren omdat het water van de rivier het gebouw instroomde in plaats van andersom. Ook moesten we continue water op verschillende plekken van het terrein wegpompen, en toen de pomp in de kelder het begaf, stond meteen een deel van de kelder onder water. ’s Middags was het gevaar wat geweken, maar we zijn de hele dag in shifts bezig geweest te voorkomen dat KISC overstroomde. Een aangrenzend dal was gesloten omdat alle wegen en bruggen overstroomd waren en een van de huizen naast KISC had zodanig veel water in de kelder en de tuin dat het serieus twee dagen duurde voordat al het water was verdwenen. Pffff, en dat noemen ze hier ‘zomer’…

Woensdag de 23e en donderdag de 24e was er nog steeds geen zon, maar er was gelukkig wat minder regen. En zo kon ik nog een hike doen, de eerste hike die ik alleen met een groep heb gedaan, en ik heb ook nog een klimcursus kunnen geven op de enige rots die niet nat wordt in de regen omdat er een andere rotswand overheen hangt.

Iets anders dan het weer was het bezoek van m’n ouders (die hier precies in de paar schaarse zonnige dagen waren, goede timing), bezoek van Evert en wat leuke avondactiviteiten zoals challenge activiteiten en Schotse Ceilidh. Volgende week is het 1 augustus, het hoogtepunt van het jaar met zowel nationale feestdag in Zwitserland als de verjaardag van KISC. De bezoekersaantallen groeien nog steeds gestaag, vandaag alleen al hadden we 690 arriverende gasten, we verwachten >1250 scouts en we duimen met z’n allen voor een beetje mooi weer

(wederom niet veel foto’s want ik mag geen foto’s plaatsen van de kinderen tijdens m’n activiteiten, en grijze wolken en regen zijn ook niet zo inspirerend)

Het ‘normale’ leven is hier 2 weken geleden begonnen, alle trainingen zijn afgerond en het aantal gasten blijft maar stijgen. We zitten nu op zo’n 800 scouts (gok ik). De piek zal op 1 augustus bereikt worden met ongeveer 2500 scouts. Ik had heel veel zin in de activiteiten die op mijn rooster stonden, zoals klimcursussen, hike- en klimcombinaties, activiteiten op de camping etc. Maar helaas helaas, het is hier sinds een week erg slecht weer, het regent al dagen achter elkaar onophoudelijk. Het is koud, alles hangt in de wolken, de kleine kabbelende stroompjes zijn woeste rivieren geworden, wandelpaden zijn veranderd in glibberige smurrieglijbanen en de groene toppen zijn allemaal bedekt in een laag sneeuw. Oftewel: allemaal geannuleerde activiteiten Bijna alle vakjes in mijn rooster werden leeg, de zogenaamde (vaak gevreesde) ‘witte vakjes’ van iedereen die in Programme werkt.

Een wit vakje betekent dat je moet werken waar het op dat moment het meeste nodig is. Ik heb nu werkelijk in elke afdeling van KISC gewerkt. Een dag op de camping, een halve dag in catering, een halve dag in de winkel, een halve dag in administratie, twee halve dagen workshops geven, een dag in de chalets etc. Tot nu toe was het best leuk om allerlei nieuwe dingen te doen, maar ik hoop heeeeel erg dat ik volgende week eindelijk voor het eerst kan gaan klimmen in plaats van wc’s schoon te maken of hoeslakens te vouwen!

Verder heeft iedereen eens per twee weken ‘dienst’, wat inhoudt dat je een dag lang permanent met een telefoon rondloopt en gasten je kunnen bellen of benaderen buiten openingstijden van de receptie. Tijdens de lunchpauze had ik amper tijd om te eten, twee uur lang heen en weer van de camping naar receptie en terug, verstopte wc’s, formulieren die in orde moesten etc. En ’s avonds tot een uur of 21:00 was het druk, daarna gelukkig heel rustig totdat je eindigt met de wandeling over het hele KISC terrein om te controleren of alles afgesloten is en iedereen stil is. Een lange dag (7:30-23:30), maar ergens ook wel uitdaging om alles zo goed mogelijk onder controle te houden.

Dinsdag 8 juli was een hele vreemde dag. Het regende de hele dag gigantisch, en alles wat mogelijk mis kon gaan, ging mis. Zo hadden we o.a. rotsen die naar beneden kwamen achter de camping, scouts die besloten op de treinrails te lopen, een buikgriepvirus wat zowel staff als gasten trof (en nog steeds treft…), groepen die verdwaald waren en die we per toeval tegenkwamen, een groep zonder gids die zonder het te melden over de grootste (en gevaarlijke) gletsjer ging hiken en die ’s avonds in het donker door een paar van ons team van de gletsjer gered moesten worden, iemand van de staff in het ziekenhuis, en toen we ’s avonds uitgeput dachten dat we alles gehad hadden, ging om 22:15 het brandalarm af! Dus ’s avonds in het donker moesten we zo snel mogelijk de chalets evacueren, alle kinderen uit bed, in pyjama in de stromende regen, aaaargh…..
(er bleek iets mis te zijn met de grote oliebrander, er was veel rook, maar geen brand en alles is weer in orde)

Het enige wat wel geheel volgens planning ging waren de avondactiviteiten die twee weken geleden begonnen, o.a. sportactiviteiten, een groot internationaal kampvuur (600 scouts!), spelletjes en speurtochten. Op m’n vrije dag ben ik met drie anderen naar 2840 meter op Bluemlisalp gelopen (waar we overigens in een fikse sneeuwstorm belandden! Je zag ongeveer 1 meter, we waren hoog op de top dus totaal onbeschut met een extreem ijzige wind, ijs en sneeuw in m’n gezicht en overal). En ondanks alles blijft de sfeer hier gelukkig uitstekend

Nadat we vorige week vrijdag in de departementen waren ingedeeld, hadden we als Programme staff meteen de volgende dag een vrije dag. Samen met drie anderen heb ik de via ferrata (of klettersteig) vlakbij KISC gedaan. Ik stelde me vooral bruggen van ijzeren kabels voor, maar dit was vooral 2,5 uur lang verticaal een rotswand omhoog klimmen met alleen wat ijzeren pinnen die uit de rots staken, af en toe wat ijzeren handgrepen en af en toe een ladder (die soms dan ook nog gedraaid was of naar achteren overhelde!). Het idee is dan ook dat je NIET valt, dit is anders dan bij klimmen waarbij je aan een touw vastzit. Je hebt wel een veiligheidskit, maar je valt alsnog meters naar beneden. En ondertussen zie je tussen je voeten alleen een afgrond die steeds groter en groter wordt. Ik was heel blij met mijn klimervaring zodat ik wist hoe ik m’n handen en voeten het beste neer kon zetten. Later hoorde ik dat we lang niet iedereen toestemming geven om de via ferrata te doen, en ik snap nu ook echt wel waarom. Maar het was wel echt heel gaaf toen we eenmaal boven waren, en ik denk dat ik in de klimhal nooit meer hoogtevrees hoef te hebben

De eropvolgende dagen bestonden uit: klimmen, klimmen en klimmen. Omdat ik geselecteerd ben als kliminstructeur had ik nog een extra trainingsweek voor alle klim- en abseilactiviteiten. Dus ik heb in een ochtendje ‘even’ leren abseilen, in een middag ‘even’ leren voorklimmen (korte uitleg, en hop, meteen proberen, hoezo 4 cursusavonden in Nederland?). En verder leerden we alle routes die KISC aanbiedt klimmen en voorklimmen, zodat je de routes snel op kunt zetten als je met een groep kinderen bent.

Woensdag had ik nog een vrije dag, en wat heb ik gedaan die dag? Hoe kan het ook anders: klimmen! Het was slecht weer in de Kanderstegvallei dus zijn we met z’n vieren naar Interlaken gereden en hebben daar in de omgeving een paar mooie routes in de rotsen geklommen. En hier ook: ‘even’ een 5c met overhang voorklimmen (sorry voor de technische termen), en het lukte me nog ook

Verder hadden we training voor de ‘3 valleys hike and climb combinatie’. Dus: 1 dag klimmen, overnachten in de Ueschinenhutte (berghut van KISC) en de volgende dag de hele dag hiken. 3 valleys klinkt lieflijk, maar het is een pittige hike met wederom een hoogte >2600 meter en de noodzaak om ijsbijlen te gebruiken in de sneeuw. We zagen onderweg wat marmotten en steenbokken. Ik was zo slim om m’n regenjas in de hut te laten liggen, dus toen we ingehaald werden door een fikse hagelbui was ik behoorlijk doorweekt…

Ook heb ik met de overige kliminstructeurs nog een andere hike and climb combinatie gedaan, met overnachting in de andere berghut van KISC (de Gfellalp hut). Het was ’s nachts steenkoud, maar het uitzicht tijdens het ontbijt waarbij we delen van de Kanderfirn gletsjer konden zien was prachtig.

Inmiddels wordt het hier drukker en drukker met scouts, inmiddels >500 gasten en ik heb m’n rooster voor volgende week gekregen. Ik ben benieuwd, ik heb er zin in

Zoals ik de vorige keer schreef: we zijn gaan raften! Op de rivier de Simme, in de buurt van Interlaken. De rivier was niet superwild, maar het was wel tof Alle rivieren hier hebben een diepe ijzig blauwe kleur omdat ze allemaal rechtstreeks van de gletsjers komen. Dus raften op zo’n rivier met links en rechts bergen en een strakblauwe hemel was fantastisch. Het water was echt ijskoud (vanwege de gletsjer), maar de krachtige zon maakte een hoop goed. We waren met vijf boten, en we werden flink aangemoedigd door de gidsen om de inzittenden van de andere rafts zo nat mogelijk te spetteren als we elkaar inhaalden

Sinds afgelopen zaterdag is het hier een stuk kouder en bewolkt, dus de toppen van de bergen hangen in de wolken en soms zien we helemaal niets omdat we zelf in een wolk zitten (dat heb je als je je op 1200 meter of hoger bevindt…).

De twee trainingsweken zitten erop. De training was afwisselend heel veel informatie verstouwen, alles leren en oefenen, en leuke activiteiten die ook een leerdoel hadden (behalve het raften, dat was echt geregeld voor onze ‘vrije dag’). In totaal had ik 5 hikes in de afgelopen 9 dagen, heeeel vermoeiend maar oh zo gaaf! Eentje was met overnachting in een van de twee berghutten van KISC. Een ander, de Lötschenpass Hike van afgelopen woensdag, was nogal pittig want we moesten niet alleen van 1500 meter tot 2690 meter klimmen (steil!!), maar we moesten bovendien een gletsjer oversteken, dus ik heb nu ook geleerd hoe je een ijsbijl hanteert

Vandaag is iedereen ingedeeld in 1 van de 3 departementen. Dit zal grotendeels bepalen hoe ieders zomer eruit gaat zien, dus of je voornamelijk in de chalets gaat werken (Chalet Services), op de camping (Campsite), of vooral de activiteiten begeleidt (Programme). Het is deels gebaseerd op persoonlijke voorkeur, en verder op basis van de inschatting van de mensen in de departementen. Ik ben ingedeeld bij Programme en ik ben blij met mijn indeling, want ik ben geselecteerd als 1 van de 5 kliminstructeurs!

Gisteravond is de algemene training afgerond, dus we hebben nu allemaal recht om een officieel roze staff T-shirt te dragen De hike-instructeurs en kliminstructeurs (ik dus) krijgen nog een derde trainingsweek. Daarna zullen mijn dagen anders ingevuld worden, namelijk ‘gewoon’ aan het werk met een normaal werkritme (al denk ik niet dat ik het werk van kliminstructeur snel zat zal worden ). Het zal af en toe zwaar en heel vermoeiend zijn, maar ook heel tof. Dan gaat m’n tijd als Pinkie echt beginnen!

We zijn nu op de helft van de twee weken training. De ‘prepare for information overload’-waarschuwing was niet overbodig, want als staff worden we getraind in alle onderdelen van KISC. Dus zowel de chalets als de camping, werkplaatsen, receptie, keuken, schoonmaken, omgeving etc. etc. Het is hier nu nog rustig, af en toe zijn er wat gasten maar nog niet veel (150 man is nauwelijks druk te noemen). De zomer gaat namelijk echt razend druk worden, want in juli en augustus samen zijn er al 60.000 (!!) overnachtingen geboekt.

Inmiddels ben ik aardig gewend aan de omgeving, al is het elke keer weer een aangename verrassing om ’s ochtends bij het opstaan (7:00 uur) de gordijnen open te doen en de Alpen te aanschouwen De dag begint hier om 8:00 uur stipt, en stipt is echt stipt. Alles gaat hier exact op de juiste tijd en strict volgens de regels. Niet alleen voor gasten maar ook voor de staff, dit klinkt misschien streng maar in zo’n internationaal centrum is dat wel logisch. Mijn nieuwe ‘collega’s’ ken ik ook wat beter, en het is zo grappig om vanuit de hele wereld alle ideeen, vooroordelen en gebruiken tegen te komen. Vooral hoe anderen reageren op dingen die voor mij heel normaal zijn, zoals het fenomeen ‘sneeuw’ voor de mensen die dat alleen van foto’s kennen, of het fenomeen ‘gemengde toiletten’ voor de conservatief opgevoede Amerikaanse jongens Oh ja, en met m’n scoutingdas ben ik inmiddels al helemaal vergroeid, want die moeten we verplicht dragen.

Vandaag hebben we als afwisseling met z’n allen een hike gelopen naar een kaasmakerij hoog in een van de Alpenweiden. Het bergpad ernaartoe was smal en steil, maar de uitzichten waren prachtig. Het is hier al de hele week 25-30 graden en veel zon, dus we konden ver kijken naar alle bergtoppen om ons heen. En morgen gaan we met z’n allen raften!

Na een meer dan 15 uur durende treinrit met 4x overstappen, met zowel een grote zware koffer als een grote zware rugzak, ben ik vanochtend toch eindelijk in Kandersteg aangekomen. Ik werd hier begroet door een blauwe lucht en een stralende zon, door deels nog besneeuwde Alpen en prachtig bloeiende Alpenweiden

De rest van de Short Term Staff komt vandaag en morgen ook langzaam binnen, inmiddels zijn we van vanochtend vijf naar een stuk of 12 gegaan. Morgen nog zo’n 25 erbij en we zijn compleet. Samen met de Long Term Staff betekent dat ik zeker zo’n 60 namen en gezichten moet gaan leren…

Morgen om 17:00 uur begint de twee weken durende training die zwaar en vermoeiend zal zijn als ik de mensen hier moet geloven. Maar vast ook wel heel leuk Ik zal niet veel tijd hebben om vaak veel verhalen hier te posten, maar ik ga proberen af en toe een kort berichtje en wat foto’s te plaatsen.