Regen en witte vakjes

Het ‘normale’ leven is hier 2 weken geleden begonnen, alle trainingen zijn afgerond en het aantal gasten blijft maar stijgen. We zitten nu op zo’n 800 scouts (gok ik). De piek zal op 1 augustus bereikt worden met ongeveer 2500 scouts. Ik had heel veel zin in de activiteiten die op mijn rooster stonden, zoals klimcursussen, hike- en klimcombinaties, activiteiten op de camping etc. Maar helaas helaas, het is hier sinds een week erg slecht weer, het regent al dagen achter elkaar onophoudelijk. Het is koud, alles hangt in de wolken, de kleine kabbelende stroompjes zijn woeste rivieren geworden, wandelpaden zijn veranderd in glibberige smurrieglijbanen en de groene toppen zijn allemaal bedekt in een laag sneeuw. Oftewel: allemaal geannuleerde activiteiten Bijna alle vakjes in mijn rooster werden leeg, de zogenaamde (vaak gevreesde) ‘witte vakjes’ van iedereen die in Programme werkt.

Een wit vakje betekent dat je moet werken waar het op dat moment het meeste nodig is. Ik heb nu werkelijk in elke afdeling van KISC gewerkt. Een dag op de camping, een halve dag in catering, een halve dag in de winkel, een halve dag in administratie, twee halve dagen workshops geven, een dag in de chalets etc. Tot nu toe was het best leuk om allerlei nieuwe dingen te doen, maar ik hoop heeeeel erg dat ik volgende week eindelijk voor het eerst kan gaan klimmen in plaats van wc’s schoon te maken of hoeslakens te vouwen!

Verder heeft iedereen eens per twee weken ‘dienst’, wat inhoudt dat je een dag lang permanent met een telefoon rondloopt en gasten je kunnen bellen of benaderen buiten openingstijden van de receptie. Tijdens de lunchpauze had ik amper tijd om te eten, twee uur lang heen en weer van de camping naar receptie en terug, verstopte wc’s, formulieren die in orde moesten etc. En ’s avonds tot een uur of 21:00 was het druk, daarna gelukkig heel rustig totdat je eindigt met de wandeling over het hele KISC terrein om te controleren of alles afgesloten is en iedereen stil is. Een lange dag (7:30-23:30), maar ergens ook wel uitdaging om alles zo goed mogelijk onder controle te houden.

Dinsdag 8 juli was een hele vreemde dag. Het regende de hele dag gigantisch, en alles wat mogelijk mis kon gaan, ging mis. Zo hadden we o.a. rotsen die naar beneden kwamen achter de camping, scouts die besloten op de treinrails te lopen, een buikgriepvirus wat zowel staff als gasten trof (en nog steeds treft…), groepen die verdwaald waren en die we per toeval tegenkwamen, een groep zonder gids die zonder het te melden over de grootste (en gevaarlijke) gletsjer ging hiken en die ’s avonds in het donker door een paar van ons team van de gletsjer gered moesten worden, iemand van de staff in het ziekenhuis, en toen we ’s avonds uitgeput dachten dat we alles gehad hadden, ging om 22:15 het brandalarm af! Dus ’s avonds in het donker moesten we zo snel mogelijk de chalets evacueren, alle kinderen uit bed, in pyjama in de stromende regen, aaaargh…..
(er bleek iets mis te zijn met de grote oliebrander, er was veel rook, maar geen brand en alles is weer in orde)

Het enige wat wel geheel volgens planning ging waren de avondactiviteiten die twee weken geleden begonnen, o.a. sportactiviteiten, een groot internationaal kampvuur (600 scouts!), spelletjes en speurtochten. Op m’n vrije dag ben ik met drie anderen naar 2840 meter op Bluemlisalp gelopen (waar we overigens in een fikse sneeuwstorm belandden! Je zag ongeveer 1 meter, we waren hoog op de top dus totaal onbeschut met een extreem ijzige wind, ijs en sneeuw in m’n gezicht en overal). En ondanks alles blijft de sfeer hier gelukkig uitstekend

campfire
International Campfire, Kandersteg, zo 6 juli 2014, foto van Mel Nicholls
Hike- en kliminstructeurs die wc's schoonmaken, extra desinfectierondes vanwege het buikgriepvirus (normaal is het zonder mondkapjes)
Hike- en kliminstructeurs die wc’s schoonmaken vanwege de regen, en extra desinfectierondes vanwege het buikgriepvirus (normaal is het ook zonder mondkapjes)